Een jaar, twee maanden en veertien dagen geleden heb ik voor het eerst een bericht geschreven. Compleet overdonderd door het woord ‘heks’ en door de onzekerheid die daarbij hoort, schreef ik een noodkreet. Eén die door mijn intuïtie beantwoord zou worden met mijn heksennaam.
De WICCA opleiding duurt een jaar en een dag. Nu volg ik de opleiding niet, maar mijn eerste jaar is voorbij gevlogen! Hoewel ik ben gegroeid, zijn er ook nog steeds doelen die ik niet bereikt heb. Zoals werken met het Ogham. Zo zie je dat een jaar van alles brengt, maar niet altijd wat je verwacht.
Toen ik begon met schrijven wist ik niet wat ik van deze blog verwachtte. Ik wilde mijn problemen met hekserij ergens kwijt, ik wilde het van mij afschrijven. Oudere heksen hebben de neiging om te zeggen: het wordt makkelijker. En hoewel dat waar is, maakt dat mijn Groentje-problemen niet minder groot. Hetzelfde voor mijn leerlingen, voor hen is het belangrijk dat zij gezien worden door vrienden. Wanneer ik dan tegen hen zeg: ‘het wordt makkelijker,’ draaien zij met hun ogen. Want momenteel is dat voor hen het belangrijkste probleem.
Vorig jaar was dat voor mij ook zo. In alle boeken las ik hoe je jouw eigen heks kon ontwikkelen, maar je leest ook veel niet. Bijvoorbeeld over: de twijfel hoelang je eten laat staan als offer, de angst in het donker wanneer je alarmbellen afgaan maar je weet niet waarom, hoe verschrikkelijk naar je je kan voelen na je eerste Samhain omdat je nogmaals afscheid neemt van de mensen van wie je houdt enzovoort. Mijn grimoire zou ook mijn herinnering worden aan die tijd. De tijd van een Groentje. Het zou mijn bewustwording blijven dat er problemen waren (of juist inzichten) die op dat moment het einde van de wereld waren.
Misschien had ik het te romantisch ingeschat, iedere week schrijven, groeien, en dat naast mijn baan en studie. Ik kan jullie dit vertellen: ik ben veel meer bezig met mijn baan en mijn studie dan met hekserij. Maar dat hoort ook bij een Groentje zijn. Je hekserij moet ook geen verplichting worden, het is namelijk deel van jou.
Het is geweldig hoe snel de tijd voorbij is gevlogen. Ik kan niet wachten op de nieuwe tijd en de kennis die daarbij hoort. Meestal herken ik de kennis of het geleerde inzicht pas tijdens het schrijven. Pas dan denk ik: ó, dat was de bedoeling! Dat maakt het schrijven enorm waardevol. Momenteel helpt het schrijven mij vooral om mijn heks niet te verliezen. 4 grimoires verder (2 mislukte boekjes, 1 huidig boek en een site), denk ik er eindelijk over na om uit de bezemkast te komen. Ik denk aan het vieren van Sabbats met mijn vrienden. Ik denk aan de OBOD en aan nog veel meer. Hoewel ik volgens de WICCA-traditie klaar zou moeten zijn met mijn startjaar, sta ik nog net zo enthousiast in de blokken.
Hekserij helpt mij om te leven, het helpt mij om het leven te waarderen. Hekserij maakt mij compleet. Ik wist niet dat een jaar zo snel voorbij kon gaan, maar ik ben dankbaar voor iedere stap die ik het afgelopen jaar gezet heb. Wees jezelf altijd bewust van de stappen die je zet; het zijn er meer dan je denkt.
Al voor 440 dagen:
Wees gezegend,
Mirren
Hoe herkenbaar. En nu hoop ik je vrees niet groter te maken, maar het pad van de heks is er, naar mijn ervaring, een van altijd blijven leren. Dat stopt niet na een jaar en een dag, ook niet na 440 dagen, of 5 jaar. Elk jaar is er iets waar je je verder in kan verdiepen. Elk jaar kom je zelf ook iets anders in je leven te staan waardoor je andere aspecten gaat overwegen.
Persoonlijk vindt ik die continue groei een uitdaging en stimuleert en prikkelt het om steeds verder te kijken. Hoewel ik blij ben van school af te zijn, blijf ik op dit pad het stereotype eeuwige student. 🙂
Heel veel plezier in de komende 440 jaar, en daarna!
Hoi Raymond!
Dankjewel! Ik heb heel veel zin in de komende 440 jaar, ik hoop dat het lang genoeg is om mijzelf wat nieuws aan te leren 😉 .
Liefs, Mirren