Flaming Wolf, hear my song
I send my voice from deep within
Fiery Wolf, hear my song
I send my voice to set me free
- Castlefest 2019
Ik heb een speciale verbintenis met Castlefest. Het was de plek waar ik erachter kwam dat ik een heks ben. Juist na mijn eerste jaar als ‘heks’, was het heel raar om naar huis te gaan. In de Wicca traditie heb ik gelezen dat je één jaar en één dag in de leer moet zijn voor je een heks bent. Nou ik ben er één jaar geleden achtergekomen dat ik een heks ben, maar ik heb nog lang niet het idee dat ik mijzelf heks mag noemen. Voor mijn idee weet ik gewoon te weinig. Waar ik het afgelopen jaar heel erg tegenaan liep, was wie ik kon vertrouwen. Als je toegeeft dat je heks bent, zullen de meeste mensen je toch raar aankijken. Nu terug thuis op Castlefest had ik daar gelukkig helemaal geen last van.
De Wicker van dit jaar stond in het teken van de Wolf. Iedereen op het internet vond het een super idee. Het ontwerp was inderdaad prachtig. Toch had ik zelf liever nog een jaar de Pathfinder gehad. Mijn leven is namelijk nog totaal niet duidelijker dan vorig jaar. O man wat zat ik fout.
Laten we voorop stellen dat de Wolf echt een prachtige Wicker was, én dat het Wickerteam ieder jaar weer een geweldige prestatie levert. Voordat de Wicker begon voelde ik mij echter een beetje buitengesloten en bang. Ik was heel bang voor de energie. Met hart en ziel hoopte ik dat ik de energie zou voelen. Mijn grootste angst was dat ik niets zou voelen en dat er een heks op mij af zou komen met: “Tja, leuk geprobeerd dit jaar, maar jij bent geen heks.” Ik weet dat het raar klinkt, maar toch was het mijn grootste angst.
Samen met de Viking, mijn Geestzuster en een nieuwe vriendin ging ik in de meute staan om naar het ritueel te kijken. Pas toen, op het moment dat de chant begon, voelde ik wat iedereen bedoelde met de wolf. Ik heb altijd mijn eigen pad getrokken, maar tijdens deze verbranding was ik deel van een pack. Samen mijn pack hebben we een cirkel gemaakt, zodat de Wicker echt alleen om ons ging. Terwijl de elementen werden aangeroepen voelde ik mijzelf naar de kanten draaien waar de elementen vandaan kwamen. En hoewel wij in een cirkel stonden met de handen vast, gaf mijn pack mij de ruimte om te draaien. Het voelde heerlijk om deel te zijn van zo’n pack. Ik probeer het te omschrijven, maar dat is bijna niet mogelijk. Toen ik tijdens de verbranding in hun ogen keek zag ik dat zij allemaal dezelfde euforie voelde. Wij waren een.
Zelf ben ik een solitaire heks, ik heb nooit een sibbe of coven gehad. Maar om deze eenheid te voelen, niet alleen met mijn eigen cirkel maar later ook met alle mensen om ons heen, laat mij voelen dat ik niet alleen ben. Dat niemand van ons alleen is. Dat vind ik een van de mooiste dingen aan ons als heksen. Wij staan altijd voor elkander klaar. Dat bleek toen wij later die avond rennend naar mijn festivalmama gingen omdat niemand van ons kon aarden en zij ons even terug moest brengen. Dat is voor mij de belangrijkste boodschap van de wolf: Er zijn altijd mensen in de buurt die je willen helpen, zeker wanneer je het zelf even niet meer weet.
Wees Gezegend,
Mirren
