“Mevrouw? Waar gelooft u eigenlijk in?” vroeg een leerling mij het afgelopen jaar. Dit is niet de eerste keer dat ik deze vraag krijg. In de vijf jaar dat ik voor de klas sta, komt de vraag minimaal één keer per jaar voorbij. Meestal gebeurd dit bij de eerste klassen, tijdens het behandelen van de prehistorie en de natuurreligies. Dit jaar kwam de vraag wat later dan verwacht, bij het ontstaan van het christendom. mijn brugklas zitten christenen, moslims en mensen die ik voor het gemak maar bestempel als atheïsten, puur omdat ik geen idee heb wat zij zijn.
Alle jaren heb ik altijd antwoord gegeven met: “ik ben een ferme aanhanger van het ietsisme. Ik denk dat er iets is, maar wat geen idee!” Dit jaar kreeg ik die zin niet over mijn lippen. Ik stond voor het eerst met mijn mond vol tanden. Een stamelende ‘ja geen idee,’ was het antwoord dat mijn leerlingen kregen.
Afgelopen augustus kwam er een man naar mij toe die met mij begon te praten over zijn pad, na een tijdje aandachtig te hebben geluisterd, vroeg ik hem toch waarom hij mij alles vertelde. Zijn antwoord was duidelijk: ‘Dat wilde je toch?’ En ik besefte mij dat hij gelijk had. Hij legde mij uit dat ik niet de eerste jonge heks was die hunkerde naar ervaringen van anderen omdat het pad soms heel onoverzichtelijk kan zijn. Hij had het zichzelf voorgenomen om met die jonge heksen te praten en te laten zien dat iedereen onzeker was in het begin. Ik snapte zijn standpunt volkomen, maar dit was voor mij de eerste keer dat iemand mij aansprak als heks. Het toeval wilde dat ik een dag later weer werd aangesproken als een jonge heks. Toen begonnen mijn hersenen te werken. Die ruzie die ik voel wanneer ik ‘s avonds thuiskom en mijn ouders goed weer spelen, zit die echt in mijn hoofd? Dat moment dat ik weet dat een vriendin slecht nieuws gehad heeft, ook al houdt ze zich nog zo groot? Mensen hebben jarenlang beweerd dat ik het mij verbeeldde, maar heb ik het mij wel verbeeld? Natuurlijk, ik heb altijd een grote voorliefde gehad voor geschiedenis en religies, maar zou dat misschien niet meer kunnen zijn?
Sinds augustus heb ik 1 ding geleerd: in eerste instantie denk je dat alles met hekserij te maken heeft. Vanuit mijn standpunt als een groentje durf ik te zeggen: keep calm, dat is niet waar. De afgelopen maanden ben ik begonnen met uitzoeken welke vormen van hekserij er zijn, wat goed voelt en vooral heel heel heel veel studeren.
Dus toen de langverwachte vraag van mijn leerling kwam, wist niet wat ik moest antwoorden. Naast een enorm schisma dat er ligt op het woord heks, ben ik er gewoon nog niet zeker van dat ik eigenlijk wel weet wat ik aan het doen ben, en of wat ik doe ‘juist’ is. Het antwoord ben ik mijn leerling schuldig gebleven, maar ik hoop dat ik over een tijd kan zeggen: ‘Ik ben een heks.’
Wees gezegend,
Mirren
