Ik ben iedereen vergeten een gelukkig nieuwjaar te wensen! Bij ons zijn de boom en de stal al weg sinds 1 januari. De koningen hebben het kindeke nooit bereikt en vandaag zie ik dat als uitweg om jullie alsnog een gelukkig nieuwjaar te wensen. Goed, nu over op de orde van de dag.
Wanneer stel je vragen? Nee, ik heb het niet over de ‘hoe heb je geslapen of ‘wat eten wij vanavond’ variant, maar over de echt lastige vragen. Domme vragen bestaan niet, maar slecht getimede vragen wel. En met dat laatste zit ik in mijn maag.
Ik heb maar een keer of tienduizend gezegd dat oma overleden is en mijn moeder niet over hekserij wilt praten. Voor mij houdt mijn familiewijsheid daar op. Dat is iets wat ik het vervelendst heb gevonden. Ik weet niet waar mijn hekserij vandaan komt; ik weet niet of mijn intuïtie hetzelfde zegt als mijn moeders, of dat ik in dezelfde onderwerpen geïnteresseerd ben als mijn oma. In verschillende boeken heb ik gelezen dat er familiewijsheid is. Door mijn situatie had ik mijn hoop op familiewijsheid al een tijdje opgegeven. Tot ik leerde dat mijn Viking zijn extra voelsprieten ook niet van een vreemde had.
Even tussendoor, ik ben een watje. In de vijf jaar dat deel ben van die familie heb ik zijn oma er nooit naar durven vragen. Niet dat oma daar veel problemen mee zou hebben, maar ergens durfde ik het gewoon niet. Mensen vroegen er nooit naar, waarom ik wel?
De afgelopen weken zijn zeer emotioneel geweest. Oma is weer ziek. Hoewel ze gelukkig weer naar huis mag, ga ik er ineens niet meer klakkeloos vanuit dat ze er voor eeuwig zal zijn. Iets waar je niet over nadenkt wanneer je ineens weer een oma hebt. Je wilt er niet aandenken om diegene te verliezen, maar door de Viking ben ik deel van een familie met misschien wel een familiewijsheid. Ik heb nu iemand aan wie ik zou kunnen vragen hoe zij omgaan met hun krachten. Ik heb iemand die mij misschien wel een familieverhaal zou kunnen vertellen, iets waar de Viking en zijn moeder nooit naar gevraagd hebben.
Maar wanneer vraag je dit?
Is mijn nieuwsgierigheid het überhaupt waard om een vraag te stellen die nooit gesteld is? De vraag: Oma, hoe gaat u hiermee om? Kon uw moeder ook entiteiten zien? Mijn Viking heeft gezegd dat hij er geen problemen mee zou hebben als ik een vraag zou stellen. Daarmee is de tweede kwestie opgelost, nu de eerste nog. Door dit nieuws heb ik het gevoel alsof er een klok is gestart. Een klok waarvan ik niet wil weten wat er gebeurd wanneer hij op 0 staat. Begrijp mij niet verkeerd, want ik wil oma absoluut niet kwijt, maar ik ben ook bang dat wanneer zij weg is al het tastbare van hekserij binnen onze families verdwijnt. Misschien ben ik wel egoïstisch dat ik dit wil vragen; maar ik wil ook niet dat De Viking situatie krijgt van: had ik maar, want ik ken die situatie. Die is pijnlijk.
Daartegenover staat dat ik haar niets wil vragen. Die vragen voelen namelijk als een afscheid voor mij. En ik wil geen afscheid. Ze is sterk genoeg om nog jaren te leven, dus ik wil ook niets doen dat daar verandering in zou kunnen brengen. Als heks geloof ik niet in toeval (al zie ik ook niet overal verbanden), dus ik wil eigenlijk ook geen afscheid nemen. Dat voelt als het tarten van het lot.
Ik ben vast niet de eerste jonge heks in deze situatie. Hoe gingen jullie hiermee om? Hebben jullie alle vragen aan je voorouders kunnen stellen die je wilde stellen? Zijn er dingen waarvan jullie wilden dat het nog uitgesproken kon worden? Misschien heb ik wat aan jullie raad.
Wees gezegend,
Mirren
