“You broke the main rule of watching Supernatural. Never watch during night time.” Twee van mijn beste vrienden kwamen met die regel de dag nadat ik een nacht niet geslapen had. Juist omdat ik die nacht niet geslapen had, wist ik dat ze gelijk hadden ook. Even voor alle duidelijkheid: in deze blog kunnen namen van series voorkomen. Ik maak geen reclame, ik vertel gewoon mijn verhaal, en ik geef ook geen spoilers.
Afgelopen nacht had ik Supernatural gekeken, het zorgde ervoor dat ik s’nachts niet naar het toilet durfde (ja ik ben een watje) en ik vroeg aan mijn vrienden hoe zij zo’n soort serie s’avonds/s’nachts keken. Het antwoord was duidelijk: niet. Van de twee vrienden aan wie ik het gevraagd had ziet er 1 geesten en die ander is compleet onbekend op het gebied spiritualiteit. Het is leuk om te zien dat, of je nou heks bent of niet, films altijd iets van een reactie bij je achterlaten. Een reactie die meestal pas komt als je die avond in je bed ligt.
Mijn eerste reactie was eigenlijk was eigenlijk hoeveel anders wij als heks leven omdat wij weten dat sommige dingen (niet op de manier waarop zij vertoont worden maar toch) waar zijn. Hoeveel dingen geven wij onbewust op? Ik ben zelf doodsbang voor horrorfilms en je zult mij ook nooit in het holst van de nacht voor een spiegel zien staan en 3x iemands naam zien zeggen. Maar tegelijkertijd, bestaat diegene wel? Er zijn duizenden mensen bang voor haar, zijn wij heksen zo anders?
Die vriend die geesten zag zei dat hij liever geen geestfilms kijkt omdat hij dan getriggerd wordt en opeens meer ziet. Ik denk dat iedereen dat wel heeft. Onze adrenaline zorgt er toch voor dat wij dingen zien die er misschien niet zijn. Ook voor normale mensen. Iedereen is anders, als er een heks is die enorm veel houd van horrorfilms hoor ik het graag, ik ben heel benieuwd hoe diegene het beleeft.
Als ik onder dwang een goede horror kijk, zie ik die nacht allemaal schaduwen. Zoals ik in mijn allereerste blog al zei: in het begin lijkt het alsof alles iets is en alles met hekserij te maken heeft. Ik denk dat horrorfilms daar onbewust op in spelen. De makers verdienen hun geld met mensen een goede schrik te geven, en wat is er dan beter dan het grote onbekende?
Heel eerlijk, ik ben ook nog steeds bang voor het onbekende. Ik zie geen geesten, ik voel ze meestal niet en ik voel geen oude geschiedenis van plekken. Juist dat maakt mij soms bang. Het idee dat we onbewust niet alleen zijn, het idee dat mensen vermoord zijn op een plek en de energie er nog hangt, het idee dat je ten alle tijden bekeken kan worden. Het grote onbekende.
Ik heb veel respect voor de mensen die het wel zien en zelfs nog een horror/triller of zelfs fantasy serie durven te kijken. Want in alle eerlijkheid weet ik niet of ik dat zou kunnen. Na de Bloody Mary episode van Supernatural ben ik een dag lang voorbij alle spiegels gerend, juist omdat ik weet dat spiegels ook portalen kunnen zijn. Ik was te bang dat ik onbewust een portaal zou openen met mijn angst. Dat mijn angst voor het onbekende juist het onbekende aanwakkerde. Ik bedoel: zo gaan de meeste horrorfilms toch ook?
Wees gezegend,
Mirren
