“Het staal is bloedheet, maar het is hier maar 10 graden. Wat is dit?”, vroeg hij. “Dit is contact.”, zei ik.
Athames zijn er in alle soorten en maten. Het is een ritueel mes of zwaard dat een dubbel snijvlak heeft. Het dubbele snijvlak symboliseert de dualiteit: donker & licht, boven & onder, vrouwelijk & mannelijk. Heksen gebruiken een athame om energie te leiden en om de cirkel te trekken en op te heffen. Door het alleen zelf in de hand te nemen, gaat ook alleen jouw energie in het mes zitten. Niet alle heksen hebben behoefte om de cirkel met een mes te trekken. Sommige tradities gebruiken een zwaard of een staf hiervoor.
Ikzelf ben een voorstander van een zwaard, aangezien ik een man ben. Ik vind het toch lekkerder in de hand liggen en het werkt goed voor mij. Het zwaard wat ik gebruik is een viking sax. Een exacte replica die ook in het British Museum ligt en mij ook direct verbind met mijn voorvaderen. Ook de manier hoe ik er aan ben gekomen, is eigenzinnig. Ik zag de sax liggen op een kraam tijdens een festival en voelde gelijk connectie. Ik besloot deze in mijn collectie op te nemen als ritueel zwaard. Natuurlijk zullen er mensen die mij zullen bezweren dat dit fabriekszwaarden zijn, met geen enkele inhoud. Toch voelde het zich in mijn hand prettig en haast, tja, blij? Nu, nog geen jaar later, hebben we al vele avonturen meegemaakt.
Een van de meest recente gebeurtenissen is het ritueel van Mirren. Mij was de rol van wachter toebedeeld. Ik begeleidde de personen van en naar het vuur en liep daarnaast rondjes rondom de gemarkeerde plek. Wanneer ik iets onveilig voelde, haalde ik mijn sax tevoorschijn. Dit kleine gebaar werd later ook zeer toegejuigd door verschillende heksen; hiermee laat je zien dat het ritueel niet gestoord mag worden door kwade energie. Indien deze dan toch door wilt gaan, kan het worden opgeslagen in het lemmet om vervolgens later weer vrij te worden gelaten.
Dit wist ik gelukkig. Een paar keer had ik een naar gevoel, alsof er iemand recht tegenover mij stond. Ik haalde mijn sax uit de schede en verklaarde dat het weg moest. Elke keer na zo’n confrontatie werd de sax warmer. Raar, want het was zo’n 10 graden buiten. De dichtstbijzijnde warmtebron was op 15 meter afstand, en mijn eigen hand zat op het houten handvat, welke warmte niet zo snel doorgeeft. Ik dacht er niet verder over na en vervolgde mijn deel van het ritueel.
Na het ritueel kwamen we samen rondom het vuur. Ik haalde de sax uit de schede om het te reinigen en maakte een opmerking dat het staal wel erg warm was, maar wel aan maar één kant. Een van onze vrienden kwam naar mij toe en pakte het voorzichtig vast: “Het staal is bloedheet, maar het is hier maar 10 graden. Wat is dit?”, vroeg hij. “Dit is contact.”, zei ik. Hij deinsde achteruit en vertelde verschrikt dat hij iemand achter zich hoorde tijdens het ritueel. Hij dacht dat ik het was..
Heil og sæl,
Viking
