“Wees gedienstig maar kies ook voor jezelf.”
Dat was de boodschap die ik vorig weekend van een oudere heks twee weekenden geleden. Ik ging naar de lezing omgaan met geesten en bondgenoten van Isabel Dunewitch. En even tussen ons, die vrouw is geniaal. Het was heel mooi om een andere kant van het verhaal te horen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik een beetje huiverig was voor de workshop. Zelf heb ik een heel slecht onderhouden band met geesten en reken ik teveel op anderen daarvoor. Dat was ook mijn startpunt. De twee mensen op wie ik reken qua de communicatie met geesten, zijn geen fan. Het hoort bij hun leven, maar ze zouden er niet nog een keer voor kiezen. Dat begrijp ik, ik denk zelfs dat de mensen die dat niet begrijpen nooit echt een echt groentje-groentje zijn geweest. Maar dat is, denk ik, een verhaal voor een andere keer.
Anyway, ik ging daarheen om mijn vrienden beter te leren begrijpen, om misschien een kleine inkijk te krijgen waar zij zoveel moeite mee hebben. Dat kreeg ik niet. Wat ik wel kreeg, was kennis, begrip en een hunkering. Waarom heb ik mijn vrienden dan nog nodig? Als ik meer wil leren over hekserij, dan moet ik ook op mijzelf gaan rekenen om te kunnen overleggen met mijn geesten. Hierdoor heb ik besloten toch weer te gaan mediteren (zoals jullie weten, dat is tot dusver geen succes geweest) en ben ik andere vormen van divinatie aan het onderzoeken. Ik hoop dat mijn geesten blij zijn om mij te ontmoeten, en dat ik stap voor stap langzaam uit mijn beschermde schulp kan kruipen. Want ja, als je nooit een beetje bang bent geweest, ben je dan wel voldoende bezig met hekserij?
Iets anders wat mij opviel tijdens de lezing was, hoe wij omgaan met onze geesten, bondgenoten, Goden enzovoort. Zeker als beginner en ik maak me hier ook schuldig aan. Toen ik hoorde dat ik een heks was, ben ik alles gaan onderzoeken wat los en vast zat. Niets gaan uitproberen, gewoon van alles gaan lezen. Toen vond ik een God en een Oergodin waar ik mij goed bij voelde. Waar ik voor wilde staan in mijn heksenleven: Dagda en Danu. Vanaf dat moment ben ik naar hun gaan bidden, om hun hulp gaan vragen, en omdat ik zo’n groentje ben die niet goed weet wat zij als offer moet geven, alleen in mijn woorden dank uitgesproken.
Maar waarom zouden zij in vredesnaam luisteren? Wie zegt dat ik niet het zoveelste groentje ben die vind dat zij ineens mijn Goden zijn? Terwijl dat misschien helemaal niet zo bedoeld is? Ik kwam tot inkeer bij de woorden van Dunewitch die zei dat we teveel verwachten van onze Goden, bijna net alsof het onze westerse consumptie maatschappij is. Wij verwachten dat een vreemde God of Godin ons helpt. Waarom zou diegene?
Omdat we het nodig hebben denk ik. Ik denk dat wij groentjes (of in ieder geval ik), het nodig hebben om het idee te hebben dat er iemand luistert. En ja, we gaan deze fout maken, ik heb hem gemaakt, misschien maak ik hem nog wel een paar keer. Dat is prima. dat is hekserij. Tot nu toe rest mij slechts 1 vraag: Hoe zeg je sorry tegen godheden?
Wees gezegend,
Mirren
