O damn, wauw. Dat was mijn gevoel afgelopen weekend. Vanwege weinig internet en omdat mijn Lughnasadh heel stressvol was, ben ik jullie vergeten een fijn Lughnasadh te wensen. Sorry daarvoor. Zelf zal ik deze Lughnasadh echter nooit vergeten, het was namelijk de dag waarop ik mijn eerste ritueel leidde. En nee, daar voelde ik mij totaal niet bekwaam genoeg voor.
Rituelen bestaan er een vele soorten, je hebt de kleine rituelen zoals het groeten van de wereld als je wakker wordt of hele grote rituelen zoals de Wickerverbranding. Omdat Castlefest niet doorging, sliepen mijn vrienden en ik een weekend in het weiland. Om de Castlefestsfeer te behouden hadden we mede, spelletjes en de livestream. Een aantal weken geleden vroeg een vriendin of ik een ritueel wilde organiseren. Na wat overtuigingskracht van de Viking was het zaterdag eindelijk showtime.
De weken daarvoor had ik voorbereidend werk gedaan: lezen, kijken, doemdenken, stressen, lezen, kijken, doemdenken, stressen. Tot vorige week dinsdag deed ik niets. Pas toen besloot ik dat ik het moest doen en dat ik dit kon. Na vele voorbereiding zag de zaterdag er als volgende uit:
In de middag maakte iedereen zijn eigen stropoppetje. Ik vertelde ook dat het maken van een stropoppetje niet zo makkelijk is (vertrouw me, het is ook niet makkelijk), maar dat het leven ook niet makkelijk is. We hebben allemaal wel onderdelen van onszelf die we niet leuk vinden of iets wat we willen veranderen. Ik vroeg hen om tijdens het maken van het poppetje aan die onderdelen te denken. Toen ieder zijn stropoppetje af had, vroeg ik hen aan dingen te denken die zij overwonnen hadden dit jaar, net zoals het maken van het stropoppetje.
Vlak voor zonsondergang mocht iedereen op 2 briefjes schrijven wat zij achter wilde laten en wat nog wilden oogsten. Nadat ze klaar waren mochten ze gaan staan en schilderde ik op hun gezicht. Daarbij zei ik: ‘Met dit teken nodig ik je uit om deel te worden en verwelkom ik je in mijn cirkel vanavond.’ Ik had het niet verwacht, maar hier begonnen de eerste mensen al te huilen.
Daarna heb ik iedereen weggestuurd behalve de Viking. Ik schilderde hem op zijn gezicht en verzocht hem om vanavond als poortwachter te dienen, voor ons was het namelijk vanaf het begin duidelijk dat hij alle mensen naar de cirkel en terug zou begeleiden. Toen hij weg was, trok ik mijn cirkel en ging achter het vuur staan. Een voor een kwam iedereen mijn cirkel binnen. Een voor een verzocht ik hen hun poppetjes en briefjes in het vuur te gooien en een voor een verlieten zij mijn cirkel weer.
Toen iedereen geweest was, was het mijn beurt. Die middag had ik, als voorbeeld, een groot stropoppetje gemaakt. Ik had hem mijn Godinnenhanger omgedaan. Ik maakte mijn stropoppetje los van mijn hanger en gooide hem in het vuur. De hanger hangt nog steeds om mijn nek. Het poppetje droeg mijn stille wens voor de God en Godin om over mijn vrienden te waken. Toen ik de cirkel verbrak en alle elementen bedankte voor hun aanwezigheid, hoorde ik mijn vrienden van even verderop lachen. Dat gevoel, het sterke gevoel dat ik bij hen wil zijn, dat was zo overweldigend op het moment dat ik water wegzond, dat ik er nu nog steeds tranen in mijn ogen van krijg. Het vertrouwen dat zij mij gaven, dat is onuitspreekbaar.
Ik mag dan wel een Groentje zijn, maar zo voelde ik mij zaterdagavond niet. In de aanloop naar zaterdag heb ik mij nooit onzekerder gevoeld. De zaterdag zelf viel alles echter op zijn plek. Natuurlijk had ik een paar domme acties waar we later om gelachen hebben: zoals het klaarstaan met alle rekwisieten om een cirkel te trekken maar vergeten te kijken waar het Noorden eigenlijk is. Maar zoals in vele boeken al staat: Lachen is pure magie. En hoewel ik heel moe was die avond, helemaal kapot, hebben we wel gigantisch gelachen.
Hoe hebben jullie Lughnasadh gevierd?
Wees gezegend,
Mirren
