“Het is jammer dat hij er niet bij is, het ritueel zou goed voor hem zijn geweest.”
Even een situatieschets: Het was Samhain en met een aantal vrienden zaten wij bij elkaar. Het ritueel had ons allemaal veel energie gekost en nu zaten we rustig bij te praten op de bank. In onze vriendengroep loopt iedereen zijn pad alleen, maar om de zoveel tijd lopen we een stukje op.
Het gesprek ging over een vriend van ons. Een van de weinigen binnen de groep die wel weet dat onze interesse bij hekserij ligt, maar niet weet wat we uitvoeren. Zijn interesse ligt net als de mijne bij de Keltische Mythologie en ik spar dan ook graag met hem over mythen en interpretaties. Vanwege de afstand kon hij er die avond niet bij zijn, iets waar we allemaal van baalden.
Het is raar zoals dat gaat. Vriendengroepen komen en vriendengroepen gaan. Ik spreek mijn vrienden van de bassischool niet meer en heb nog 1 vriendin van de middelbare. Maar de groep zoals hij nu bestaat komt voort uit studiegenoten en beste-vrienden-van. Het is een groep die best wel close is en ook allemaal lerend is of een vorm van affiniteit heeft voor hekserij.
In mijn eerdere blogs heb ik geschreven hoe moeilijk het is om in de heksenwereld te komen. Iedereen heeft facebook, maar het daadwerkelijk op mensen afstappen vind ik lastig. Daardoor bleef de wereld voor mij heel lang grijzig en onbekend. Doordat ik zelf nog in de kast zit kan ik ook niet makkelijk naar evenementen. Dat maakt het afstappen op andere mensen nog moeilijker. Het is best eenzaam in de bezemkast.
Gisteren kwam het besef dat wij onze eigen (heksen)vriendenkring hebben. Zonder dat we het in eerste instantie van elkaar wisten. Het doet mij denken aan wat Leo zei toen ik vroeg waarom hij mij zijn verhaal vertelde: ‘Maar je bent er toch ook geïnteresseerd in?’ Hij wist het toen, hij kon mij lezen. Door mijn houding of door mijn energie wist hij dat ik net als hem ben. Alleen wist ik het toen nog niet.
In mijn vriendengroep zitten ook verschillende groentjes. Wij hebben er wel (onbewust) voor gekozen om ons pad grotendeels alleen te lopen. We zien onszelf niet als heksen, maar vooral als beste vrienden. Hekserij en de snelheid waarmee ieder zijn pad loopt moet daar niet tussen komen te staan.
Het is wel raar: een jaar geleden had ik nooit durven dromen dat ik een groep gelijkgestemden zou vinden. Door wat Leo zei denk ik dat oudere heksen elkaar kunnen lezen. In ieder geval in de zin van of die ander ook geïnteresseerd/heks is of niet. Mijn vrienden en ik kunnen elkaar niet lezen (zover ik weet), wij hebben het elkaar in goed vertrouwen verteld. Maar langzaamaan begin ik het idee te krijgen dat wij elkaar kunnen lezen. Je weet wel, wanneer we ouder zijn en daadwerkelijk weten wat we doen met onze magie.
Misschien is het een mechanisme waar iedere heks mee geboren wordt, of misschien is het mensenkennis met een blijk van herkenning. Ik heb geen idee, ik heb het nog niet bewust meegemaakt. Daarentegen kom ik er wel achter dat ik best wel veel heksen ken. En even heel eerlijk: daar ben ik heel blij mee. Want zelfs wanneer je wegen elkaar kort kruisen, als je even samen loopt voelt het toch een stuk minder alleen.
Wees gezegend,
Mirren
