Ik had op 21 juni geboren moeten zijn. Gelukkig was ik als baby al net zo eigenwijs als dat ik nu ben. In alle eerlijkheid lijkt het mij doodeng om op een Sabbat geboren te zijn. Misschien was het nog niet helemaal duidelijk, maar ik ben een eclectische nieuweling die alles grijpt wat die lezen kan. Het woord eclectisch ben ik ook tegengekomen in een boek, en ik vond dat dat het meest bij mij paste omdat ik alles laat aanbranden en planten zelfmoord plegen zodra ik in de buurt kom – helaas voor hen, want ik vind planten super leuk.
Mijn echte naam betekend Lente, wat ik altijd heel grappig vond omdat ik officieel in de zomer ben geboren. Midzomer valt altijd vlak voor mijn verjaardag en meestal tijdens mijn tentamens. Dit jaar is het voor het eerst dat ik bewust een Midzomer meemaak. Maar als jonge thuiswonende heks met niet heksenouders, durfde ik nog niet te vragen of ik naar een bijeenkomst mocht, wat ervoor zorgt dat ik maandag vol jaloezie de foto’s op het internet zal bekijken.
Traditioneel is Midzomer de dag waarop de kruiden het krachtigst zijn, tenminste dat heb ik begrepen. Als je bedenkt dat ik geen geweldige groene heks ben, en eigenlijk grotendeels nog hunker naar kennis, denk ik dat ik heel blij moet zijn dat ik niet op Midzomer ben geboren. Verder zou ik mijzelf ook totaal niet willen vergelijken met Johannes de Doper, die zijn geboortedag op Midzomer heeft. Ik denk dat het een hele goede keuze van baby mij was om nog een paar dagen te blijven zitten.
Dit brengt mij wel tot het volgende punt. Ik weet dat veel heksen geloven in reïncarnatie, en ik ben er zelf ook mee in contact geweest via een vriend. Maar hoeveel kennis heb je, of hoeveel beslissen de voorouders over je wanneer je ten wereld komt? Ja, vlak voor Midzomer wil ik de eeuwenoude kwestie gaan aanwenden, is het leven voorbepaald of niet?
Tijdens mijn reis ben ik erachter gekomen dat heel veel heksen niet geloven in toeval. Ergens maakt dat mij bang. Als alles al voorbepaald is, waar leef je dan voor? Dan speel je iemand anders zijn spel? Ik speel zelf veel simulatiegames en ik ben absoluut geen lieve heerser voor mijn volk. Ik doe wat ik wil, ik bedenk verhaallijnen zonder rekening te houden met de karakters. Het zijn toch maar computercodes, dus waarom zou ik er rekening mee houden? Dit geeft mij het enge gevoel dat wanneer alles al is voorbestemd, wij voor iemand ook maar computercodes zijn. En waarom zouden wij diegene hun spel meespelen?
Begrijp mij niet verkeerd, ik weet nog niet wat er is (en ik ben ergens bang dat ik er nooit achter ga komen), maar voor het geval heb ik haar de Godin genoemd. Meestal verwijs ik naar Danu, de Vrouwe van de Thuatha de Dannan. Maar niet iedereen gelooft in Haar of de energie, waarom zou Zij zich dan bezig houden met de levens die niet in haar geloven? Zijn dat de NPC’s? Of is het leven niet voorbestemd en kunnen dingen echt toeval zijn? Ik ben er onlangs achter gekomen dat ik een heks was, maar hoe verschillend zou mijn leven dan zijn als ik wel op Midzomer was geboren? Was ik dan zekerder van mijn zaak? Of was het de bedoeling dat ik eigenwijs zou zijn en langer zou blijven zitten?
Het is de eeuwige vraag die nooit beantwoord gaat worden. In plaats van af te sluiten met wat ik heb geleerd, sluit ik af met de vraag waar ik niet uitkom. Wat vinden jullie toeval? Geloven jullie in toeval, en welk gevoel krijgen jullie erbij?
Wees gezegend,
Mirren
