Hoi vreemdeling. Ik heb je al maanden niet gezien maar wat ben ik blij dat je er bent. De hele dag lang voelde ik mij energiek en ik voelde mij klaar om grote projecten aan te pakken. Hoewel ik vanochtend tot op het bot verkleumd ben, durf ik te zeggen: de lente is terug bij ons.
De lente staat voor het nieuwe begin. Ostara staat voor het begin van een vruchtbare periode, voor de terugkomst van het licht. Hoewel ik wat aan de late kant ben om iedereen een fijne equinox te wensen, hoop ik dat iedereen een geweldige tijd heeft gehad. Laat het vruchtbare van Ostara voor iedereen een prachtige uitkomst hebben dit jaar.
Als voorbereiding op Ostara (en om een barrière te maken en ons huis te beveiligen) hebben de Viking en ik ons altaar opgezet. Het altaar staat voor mij ook symbool dat wij nu officieel samen wonen. Het is niet meer alleen van mij, maar ook niet alleen van hem.
Mijn vorige altaar was gebaseerd op de vier elementen en binnen die cirkel lagen mijn werktuigen. Het huidige altaar is uitgespreid over een vensterbank waardoor het twee keer zo lang is, maar wel minder diep. Het opzetten van het altaar riep heel veel emoties op. Van heimwee tot kracht en van verdriet naar geluk. Hoewel het altaar nog niet volledig eigen voelt, merk ik wel dat het al een krachtbron is in onze woonkamer. Ik merk dat ik mijn Godin mis op de nieuwe indeling in het altaar. Wat interessant is, aangezien ik nooit een beeld van God of Godin op het altaar heb gehad. Kennelijk ben ik toch klaar voor een nieuwe fase, al weet ik nog niet wat die fase met zich meebrengt.
Ik wacht de komst van die nieuwe fase rustig af. Momenteel kan ik, vanwege corona, nog geen nieuw beeld bestellen. Het beeld dat ik graag wil is uitverkocht en ik weiger het via Amazon te kopen. Naast het opzetten van het altaar hebben wij dit jaar de Sabbat amper gevierd.
In mijn eerste ‘draft’ stond er dat er hier een alinea zou komen over hoe ik mij weer meer als mijzelf voel met de komst van het altaar. Dat hoewel het altaar nog niet eigen voelt, ik mij wel alweer trots een heks voel wanneer ik ernaar kijk.
Die alinea komt er niet. Eerder deze avond hebben wij slecht nieuws gekregen over een ziek familielid. Het laat mij vooral denken dat hoewel iedere heks die ik ken nu de terugkomst van het leven viert, ik mij vooral bezig houdt met een aankomende dood van iemand van wie ik houd. Het is algemeen bekend dat het leven doorgaat, toch verwacht je niet dat juist de dood zo dichtbij komt op een dag waarop je het aankomende leven viert.
En toch. Toch is het al één keer eerder gebeurd. Mijn eigen ‘echte’ naam betekend Lente en op mijn verjaardag is er iemand met wie ik hetzelfde verwantschap had als deze persoon overleden. Ik ga hier geen verband in zoeken, ik wil het ook niet vinden. Ik wil niet geloven dat de dood zo dichtbij komt op een van de belangrijke dagen van het leven. Voor mij is dit toeval. Daar kies ik voor. Ik kies ervoor om dit als toeval te zien en te geloven dat de Lente, Ostara en daardoor ook mijn naam ons een nieuw begin geven. Dat het licht weer terug zal keren.
Zo zie je maar: de wiel van het jaar draait door. Toen ik begon met schrijven zou dit een vrolijk Ostara bericht worden. Nu ik het afsluit is het heel wat anders. Zelfs wanneer het wiel doordraait en de wereld overduidelijk niet wilt dat je stilstaat, kan dat wel. Zelfs wanneer een nieuw begin voor iemand anders, het loslaten voor jou betekent: kan je stil gaan staan. Sta stil om even te genieten. Niet alleen met Ostara, Beltane of welk ander feest dan ook, maar altijd. Ga juist nu naar buiten, ga juist de bloemen ruiken of luisteren naar het kwetteren van de vogels. Hoewel Ostara staat voor de komst van het leven, is het leven zelf nog altijd heel kwetsbaar. Laat de lente, de Sabbatten en het leven geen vreemdeling zijn, maar zoek het op.
Wees gezegend,
Mirren
