“De stok kiest de tovenaar, dat is altijd al bekend geweest bij kenners van de stokkenleer. Een béétje tovenaar weet zijn toverkracht door middel van vrijwel ieder magisch instrument te bundelen. Maar de beste resultaten worden verkregen als er een zo groot mogelijke affiniteit is tussen de tovenaar en zijn stok.” Ja, hier kom ik weer met mijn Harry Potter verslaving. Maar dit is ook nog iets waar ik tegenaan loop als groentje. Loop een stukje met mij mee alsjeblieft.
Zoals vele anderen die net ontdekt hebben dat ze een heks zijn, heb ik ook het gevoel gehad dat ik het moest tonen. Ik moest van mijzelf een eigen heksenplekje hebben. Drie keer raden, ik wilde een altaar. Bijna ieder groentje wilt gelijk zijn eigen altaar. Een groot altaar past niet in mijn bezemkast, nog steeds niet trouwens. Mijn eerste altaar begon dus met kleine spulletjes. Gewoon wat ditjes en datjes.
Mijn eerste altaar maakte ik niet met behulp van affiniteit, maar gewoon omdat ik er een wilde. Hij viel niet op, maar door de maanden heen kwamen er steeds meer instrumenten bij waarvan ik dacht dat het paste bij een altaar. Geen instrumenten die pasten bij mij, maar wel bij altaren zoals ik ze gezien had op Pinterest en Instagram.
Tot ongeveer vijf maanden geleden. Bij het opruimen van mijn kamer, heb ik mijn volledige oude altaar de deur uitgegooid. De oude attributen en instrumenten heb ik weggegooid en ik heb er simpele schelpen, stenen, veren en kaarsjes voor in de plaats gezet als representatie van de elementen. Natuurlijk met wat persoonlijke spullen van mij erbij. Achteraf voelde ik mij enorm schuldig: Ik had zo goed als mijn volledige altaar in de vuilnisbak gegooid. En dat weggooien van spullen gebeurde vaker: met kaarten, boeken, edelstenen.
Het eerdergenoemde citaat laat mij altijd beseffen dat ik verander. Ik blijf groeien in mijn bestaan als heks. Een voorbeeld: Ik had een knuffelsteen die ik ooit gekocht had omdat ik over die steen gelezen had en ik vond dat het bij mijns situatie paste. De steen trok mij niet, maar de omschrijving was zo perfect dat ik hem wilde hebben. Egoïstisch, I know. Binnen twee dagen voelde de steen slecht. We hadden/hebben geen klik. Nog steeds niet. Nu zit ik met een knuffelsteen waardoor ik mij eigenlijk een beetje ongemakkelijk voel. Hij had niet van mij moeten zijn en volgens mij wilt hij het ook nog steeds niet. Ik heb hem geprobeerd te zuiveren maar niets helpt. Als ik die steen vast heb merk ik dat ik hem alleen gekocht heb omdat ik het echt een heksenknuffelsteen vond, niet omdat ik affiniteit voelde. Ik wilde de affiniteit voelen, maar hij was er niet. Als ik hem vast heb voelt het verkeerd, het voelt als een miskoop. Ik weet niet hoe het met jullie groentjes zit, maar mij maakte dit belachelijk onzeker, alsof ik geen goede spullen kan uitkiezen. Maar diep van binnen weet ik ook dat ik gewoon naar mijn gevoel had moeten luisteren.
Anyway, waar ik naar toe wilt, is dat wij ons als groentjes niet alleen ontwikkelen, maar onze attributen en instrumenten ontwikkelen zich ook. De klik die wij eerst met hen hadden (of waarvan we denken dat we ze hebben), hebben we na een tijdje soms niet meer en dat is oké (volgens mij zeg ik het woord oké best vaak de laatste tijd). We groeien door, zo werkt dat. Daarom is het ook zo belangrijk dat je zelf je altaar bij elkaar stelt. Jij moet een klik hebben met het altaar en je instrumenten. Zo niet, dan ga je ze nooit gebruiken en wordt iedere koop een miskoop. En ja, om te weten wat er bij je past, hoort een miskoop er eenmaal bij. [wpdiscuz-feedback id=”j75vpw6853″ question=”Any thoughts?” opened=”0″]Wat was jullie eerste miskoop?[/wpdiscuz-feedback]
Wees gezegend,
Mirren
