Jezelf even kwijt

‘Help jij jouw vrouw in het ondersteunen van de geestelijke taken, zodat jullie kind ten vrije kan groeien in het geloof?’ Het antwoord van mijn broer was natuurlijk ja, zij wilden hun kind namelijk gedoopt hebben. Toch voelde ik een kleine steek onder water van de voorganger. Mijn broer had beloofd in de kerk te treden toen hij trouwde maar suprise, suprise, 5 jaar later gaat ook zijn vrouw minder naar de kerk dan ooit.

De afgelopen weken heb ik persoonlijk heel erg getwijfeld aan of ik wel goed mijn pad bewandel. Ik heb een nieuwe baan waar ik het ontzettend druk mee heb en mijn vader kreeg ineens een hartaanval. En een tijd geleden heb ik natuurlijk besloten om mij verder te ontwikkelen als heks. De laatste weken staat mijn hele heksenleven op een lager pitje. Dat is soms heel lastig. Door een verandering van een planning kan ik ineens niet meer naar Heksfest terwijl ik mijzelf voorhield dat wanneer ik wil groeien, dat echt de plaats is waar ik moet zijn.

Ik was jaloers. Jaloers op de heksen die wel gaan, zelfs jaloers op mijn eigen neefje, dat zijn eerste doop kreeg. Eigenlijk was ik vooral jaloers op mensen die hun geloof en spiritualiteit uitdragen. Maar dat hoeft niet. Iedereen volgt zijn eigen pad (ja, dit kon ik mij pas achteraf beseffen, het duurde toch twee dagen voor ik dit doorhad hoor I’m no saint). Ik merkte het echt pas vorige week vrijdag. Het concert van The Dolmen was geweldig en even voelde ik weer  de energieën om mij heen. Iets waar ik mij onbewust voor had afgesloten. Tijdens The Dolmen kreeg ik weer door wat voor een dankbaar pad ik eigenlijk loop. Ja, ik ben geen geweldige heks, ik oefen soms (of een paar maanden niet) maar de community is warm en begripvol. Wij zijn allen verbonden.

Dat laatste viel mij ook op in de kerk. Terwijl ik (en alle andere ongelovigen) een preek kregen over dat wij naar de hel en verdoemenis zouden gaan zag ik een verbondenheid tussen de kerkgangers. Even voelden zij zich goed en verbonden. Toen de kinderen uit de bijbelklas naar voren kwamen, bleek het dat die elkaar al jaren kennen, ze groeien samen op, ze zijn verbonden. Ik merk dat dát is wat ik miste, waarom ik baalde van heksfest en waarom ik mij schuldig voelde dat ik vrijdag niet geschreven heb. Er is zoveel gebeurd, ik was vergeten hoe ik mij moest verbinden met de mensen om mij heen, met de aarde haarzelf. De aarde is waar wij vandaan komen en soms hebben wij die verbinding nodig. Weet waar je vandaan komt, weet met wie jij allemaal verbonden bent.

Aarden is en blijft een van de belangrijkste onderdelen van de hekserij. Vergeet het niet, doe niet zo dom als ik, anders voel je je straks hopeloos verloren. Zoals ik zo vaak geschreven heb; iedereen loopt zijn eigen pad. Nu heb ik mij echter weer beseft dat wanneer je even aardt en denkt aan de mensen met wie jij verbonden bent, je misschien wel alleen loopt, maar niet eenzaam bent.

Heb een gezegende Imbolc!

Wees gezegend,

Mirren

 

Deze tips (komen overal en nergens vandaan) hielpen mij om te aarden:

1. Loop op blote voeten
2. Mediteer
3. Ga de natuur in
4. Visualiseer dat je voeten met wortels vastzitten in de aarde
5. Draag edelstenen bij je die helpen met het aarden